تا اوایل دهه ۱۹۷۰، امور مرتبط با انرژی به صورت پراکنده در وزارتخانه‌ها و آژانس‌هایِ دولت فدرال، برنامه‌ریزی و اجرا می‌شدند و چنین رویه‌ای در دولت نسبت به انرژی دنبال می‌شد. به عنوان مثال اداره نفت و گاز[۱] و اداره پژوهش زغال سنگ[۲] در وزارت کشور قرار داشتند. در حالی که وزارت دادگستری و کمیسیون تجارت فدرال تلاش می‌کردند تا رقابت را از طریق فناوری‌های انرژی بهبود بخشند، کمیسیون برق فدرال، قیمت‌های منصفانه برای توزیع برق و گاز را در بازرگانی بینایالتی تعیین می‌نمود. علاوه‌بر این موارد، افزایش امنیت ملی از طریق تأمین نفت از داخل و خارج توسط وزارتخانه‌های امور خارجه و دفاع، پیگیری می‌شد. پژوهش‌های مرتبط با انرژی تا قبل از ۱۹۴۶در وزارت کشور و سپس در مراکز پژوهشی مختلف و آزمایشگاه‌های زیرنظر کمیسیون انرژی اتمی[۳] صورت می‌گرفت. بنابراین در این دوران، سیاست‌گذاری، برنامه‌ریزی و اجرا در حوزه انرژی، بر عهده‌ی دستگاه‌های مختلف بوده است و نهادی که بتواند به صورت یکپارچه امور مرتبط با انرژی را مدیریت کند، وجود نداشته است.
این روند ادامه داشت تا اینکه کشور آمریکا، برخی کمبودهای انرژی به ویژه خاموشی بزرگ سال ۱۹۶۵ و افت ولتاژ برق سال ۱۹۷۱ را تجربه نمود. این موارد سبب شد تا نیکسون، در سال ۱۹۷۱ به کنگره هشدار دهد که دیگر عرضه انرژی آمریکا، تضمین‌کننده امنیت انرژی این کشور نیست و از کنگره درخواست ایجاد وزارت منابع طبیعی نمود تا مدیریت انرژی به صورت یکپارچه در این وزارتخانه دیده شود. طرح نیکسون با پیشرفت کمی مواجه گردید. زیرا هنوز عموم آمریکایی‌ها، باوری نسبت به کمبود انرژی نداشتند و موارد پیش‌آمده را امری موقتی قلمداد می‌کردند.
چنین نگرشی در مواجهه با مدیریت انرژی دیری نپایید که رنگ باخت و به سبب بحران‌هایی که به وجود آمد، ایده‌ی مدیریت یکپارچه انرژی قوت گرفت و به تدریج، وزارتخانه‌ی مستقلی با عنوان انرژی شکل گرفت.
[۱] Office of oil and gas
[۲] Office of coal research
[۳] Atomic energy commission
