سرآغاز توجه جدی و گسترده به برنامه‌ریزی انرژی در جهان را می‌توان، افزایش قیمت نفت در دهه ۱۹۷۰ میلادی دانست. بحران نفتی و وابستگی بالای کشورها به‌ویژه کشورهای توسعه‌یافته به سوخت‌های فسیلی نظیر نفت و گاز طبیعی، موجب افزایش توجه این کشورها به موضوع سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی انرژی گردید. همچنین توجه به امنیت انرژی کشورها، شکل‌گیری بازارهای انرژی و تبادلات منطقه‌ای انرژی، متنوع سازی منابع انرژی به‌ویژه استفاده از منابع تجدیدپذیر و نو و چالش‌‌های جهانی ناشی از انتشار آلاینده‌های زیست‌محیطی و گازهای گلخانه‌ای در جهان، متخصصین و سیاست‌گذاران حوزه انرژی را به این مهم واداشته است که با دقت و اهمیت بیشتری به مسئله برنامه‌ریزی انرژی بپردازند. سیاست‌گذاری در بخش انرژی کشور در تمامی دولت‌های پس از انقلاب از طریق قوانین سالیانه بودجه، قوانین برنامه‌های پنج‌ساله توسعه و اسناد بالادستی صورت گرفته است. در راستای بهبود شاخص‌های اقتصاد انرژی از قبیل مصرف سرانه انرژی، بهره‌وری انرژی، شدت انرژی، قوانین و اسناد متعددی در چند سال اخیر در حوزه انرژی تدوین شده است. این اسناد و قوانین، بر بهینه‌سازی عرضه و مصرف انرژی و کاهش شدت انرژی، رعایت مسائل زیست‌محیطی، تلاش در جهت افزایش سهم انرژی‌های تجدیدپذیر، توسعه تبادلات انرژی با کشورهای منطقه و تقویت نقش ژئوپلیتیک کشور در حوزه انررژی تأکید دارند. از جمله مهم‌ترین این اسناد و قوانین می‌توان به قوانین برنامه پنج‌ساله اول تا ششم توسعه، قانون اصلاح الگوی مصرف، هدفمندسازی یارانه‌ها، سیاست‌های کلی نظام در بخش انرژی، سیاست‌های کلی اقتصادمقاومتی و همچنین سند ملی راهبرد انرژی کشور و چشم‌انداز صنعت نفت و گاز ایران در افق ۱۴۰۴ اشاره نمود.
Close
